Als Consultant had ik me vrij snel aangepast aan de nieuwe situatie. Na de persconferentie van zondag 15 maart, werd mijn woonkamer mijn nieuwe werkplek. Die maandag bracht ik, tot grote ergernis van mijn vriend, de dag bellend door. Tijdens deze belletjes verkondigde ik met veel positiviteit dat ik eigenlijk niet meer nodig had dan mijn telefoon en laptop. Want ik kon iedereen telefonisch bereiken, nieuwe kandidaten virtueel ontmoeten en nieuwe opdrachten zonder problemen aannemen.

Toch een gemis
Dit klopte allemaal, maar iets later merkte ik dat ik een aantal essentiële zaken over het hoofd had gezien; ideeën roepen (en antwoord krijgen van collega’s), écht snel schakelen en onze ‘DOMIBO’ (proosten via Zoom is tóch anders).

Verrassende situaties
Nu werken we voor een groot deel (in coronastijl) op kantoor en blikten we laatst terug op deze ‘online periode’. Sommige anekdotes over digitale intakes zijn te leuk om niet met jullie te delen, ik deel ze met veel plezier (en een grote knipoog).

Zo liepen er huisdieren over toetsenborden, kreeg ik antwoorden van kinderen op intakevragen, ontbeten kandidaten tijdens het gesprek en werd er wel eens stevig gediscussieerd met hun partner. Ook waren er kandidaten die het gesprek gewoon vanuit hun bed voerden, in een (rijdende) auto of op de camping.

You are on camera
Videobellen is sowieso niet altijd even makkelijk. We leerden kandidaten vanuit hele verschillende hoeken kennen. Zo kwam er wel eens een onderkin voorbij, was er veel bewegend beeld en liep iemand tijdens het gesprek continu rondjes door het huis.

Schaamrood op de kaken
Voor ons als Consultants verliep het ook niet altijd even soepel. Bij mij werd er vaak nèt op het verkeerde moment een pakketje bezorgd, vroegen kinderen van mijn collega tijdens het gesprek vaker dan eens om een appel en is één van mijn collega’s net iets té gewend aan het feit dat haar man aan de keukentafel werkte. Zo liep ze een keer niets vermoedend in haar ondergoed achter hem langs. Toen ze hem hoorde zeggen “sorry, dat is mijn vrouw die waarschijnlijk iets nodig heeft en niet in de gaten heeft dat ik in een call zit” droop ze met het schaamrood op haar kaken af.. oeps!

We denken het allemaal te kennen en kunnen, maar is dat zo?
Voelen we ons zo ‘thuis’ thuis dat we misschien niet de indruk achterlaten die we willen? Moeten we in dit nieuwe tijdperk, nieuwe digitale afspraken maken? Allemaal vragen die me bezighouden door deze praktijkvoorbeelden. Maar, laten we vooral niet vergeten dat we in deze situatie allemaal ons best doen…en ik moet toegeven dat ik ook erg genoten heb van de verhalen tijdens de (oh zo gemiste) DOMIBO.